بهینهسازی وزنی مقطع میانی شناور خدماتی به کمک الگوریتم ژنتیک

کاهش وزن بدنه مهمترین هدف در طراحی ساختمان انواع زیادی از شناورهای دریائی است. لیکن بهرهگیری از تکنیکهای محاسباتی سنتی جهت طراحی بهینه سازه این کشتیها، با محدودیتهایی مواجه است. در سالهای اخیر تلاشهایی در جهت استفاده از الگوریتم ژنتیک به منظوربهینهسازی این سازهها بعمل آمده است. در تحقیق حاضر ابتدا یک مدل المان محدود پارامتری در محیط نرمافزارANSYS برای تحلیل تنش، تغییر شکل و پایداری بلوک میانی یک شناور خدماتی ارائه شده، که در آن بار فشار هیدروستاتیکی آب، لنگرهای خمشی و فشارهای ناشی از امواج، و نیز بار وزن خدمه و تجهیزات شبیهسازی شده است. تنشهای بوجود آمده از لنگرهای خمشی ناشی از امواج با استفاده از مدل نیشیهارا مدلسازی شده است. برای انجام فرآیند بهینهسازی، این مدل پارامتری المان محدود با جعبه ابزار الگوریتم ژنتیک موجود در نرمافزار MATLAB مرتبط گردیده و عملیات بهینهسازی بر روی پارامترها به منظور مینیمم سازی تابع هدف وزن سازه به انجام رسیده است. نتایج بهینهسازی 15% کاهش وزن در بلوک میانی شناور از جنس آلومینیوم 116H-5086- را نشان میدهد

کلیدواژه ها:

سازه بدنه کشتی ، بهینهسازی ، الگوریتم ژنتیک ، مدل پارامتری ، المان محدود ، شناور خدماتی