بررسی مشارکت پذیری به عنوان مهمترین شاخص مداخله دراحیاء محله فرسوده آبکوه مشهد

درطی یک ونیم قرن گذشته مطالعات گستردها ی ازجانب شهرسازان درحیطه مداخله وساماندهی و بهسازی بافت های قدیمی صورت گرفته است دراکثر این کشورها یکی زااصول محوری درشهرسازی که به رفع یا کمرنگ نمودن مسائل اجتماعی و اقتصادی بافت های فرسوده میانجامد مشارکت می باشد این اصل درهمه کشورهای پیشرفته به عنوان مسیری ممکن برای حل بحرانهای اکولوژیک و نابرابریهای اجتماعی مطرح می باشند دخالت دربافت های فرسوده را میتوان تجسم کالبدی مدرنیزاسیون ایرانی دانست تخریب های وسیع تلاش برای محونمادهای زندگی کهن و مهمترین نمادآن : شهر/نوسازی پراکنده دربافت های شهری بدون توجه به مقتضیات بافت و ... اقداماتی که درقالب مدرنیسم و برای ایجاد شهرمعاصرمدرن توجیه می شد اما این تئوری ها درجهان معاصر با خلاهایی روبرو گردید دراین بین محلات شهری یکی ازعناصر مهم و موثر تشکیل دهنده حیات اجتماعی شهری هستند نقش و کارکرد محلات موجب پیوندهای اجتماعی بیشتری درافراد ساکن میگردد هدف این پژوهش بررسی مشارکت پذیری به عنوان مهمترین عامل ارتقا فرهنگ اجتماعی ساکنان محله فرسوده آبکوه است روش بهره گرفته شده دراین پژوهش روش توصیفی تحلیلی مبتنی برداده های کتاریخانه ای میدانی می باشد نتایج این پژوهش حاکی ازآن است که مهم ترین گزینه پیشنهادی برای مداخله دربافت فرسوده آبکوه گزینه مداخله برپایه رویکرد توانمندسازی اجتماعی با مشارکت مردم ساکن و سرمایه گذاران کلان می باشد

کلیدواژه ها:

مشارکت پذیری ، شاخص ، مداخله ، محله آبکوه