بررسی تجارب پیاده راه سازی در کشورهای آسیایی

شهرها در گذشته از توانایی پیاده مداری بالایی برخوردار بودند و اکثر الگوهای حمل ونقل و جابه جایی به صورت پیاده راه هایی تعریف می شدند که علاوه بر افزایش تعاملات اجتماعی ، هزینه کمتر و دسترسی بالاتری داشتند . از این پیادهراه ها تمام اقشار جامعه به گونه ای یکسان بهره می بردند . متاسفانه با گسترش شهرنشینی و تغییر رویکرد شهرها ، از شهر انسان محور به شهر سواره محور ، میزان استفاده اقشار کم درآمد از پیاده راه ها به تدریج کاهش یافت . با اختراعوسایل نقلیه موتوری و افزایش روزافزون استفاده از آنها ، چهره شهرها نیز به تدریج تغییر کرده اند . هر روز یاز به معابر ، بزرگراه ها و مسیرهای سواره جدیدتر و مدرن تر بیشتر احساس می شود و به همین دلیل بافت های تاریخی و ارزشمند در هسته های مرکزی شهرها ویران گردیده و مسیرهای تازه ای برای راحتی عبور و مرور وسایل نقلیه بنا می گردد .هدف از این بررسی مطالعه پیاده راه ها و تجارب کشورهای آسیایی در زمینه پیاده راه سازی می باشد . روش این پژوهش تحلیلی – توصیفی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد . نتایج حاصل از مطالعات نشان می دهد که بهره گیری از تجارب موفق پیاده راه های کشورهای آسیایی ، البته با تاکید بر بومی سازی روش ها موجب ارتقا مبانی نظری این زمینه در کشور می شود و ارتقا مبانی نظری نیز می تواند گام مهمی را در زمینه بهبود وضعیت کنونی پیاده راه ها و پیاده راه های آینده در کشور ایران بردارد

کلیدواژه ها:

پیاده راه ، کشورهای آسیایی ، تجارب پیاده راه سازی ، بافت های تاریخی و ارزشمند