مقایسه ی تطبیقی نظام برنامه ریزی مشارکتی شهری درایران و هلند

امروزه پارادایم جدید توسعه مشارکتی باتوسعه جایگزین به عنوان پارادایمی جدید و تکثرگرا درفرایند برنامه ریزی پیشنهاد شده است دراین پارادایم ازاجتماعات محلی توقع می رود که اولویت ها و استانداردهایی را تعیین کنند که ویژه ی شرایط و امکانات آنان است و نیز تاکید زیادی برتامین نیازهای اساسی مردم و مشارکت ذینفعان دربرنامه های توسعه دارد دررهیافت توسعه مشارکتی نقش ارتباطات پیچیده تر و متنوع تر است و برخلاف پارادایم نوسازی طبیعت و محیط زیست و ارتباطات به اهداف هنجاری و استانداردهایی وابسته است که توسط خود جوامع مشخص شده اند اما کشورهای جهان سوم اگرچه سالهاست که درمسیر توسعه حرکت می کنند ولی همچنان که ازقافله ی توسعه دورمانده اند این مسئله ناشی ازسیستم های برنامه ریزی و نوع نگاه این کشورها به برنامه ها است یعنی تصمیم گیری برای برنامه ها اجرا و ... بدون حضور و مشارکت مردم است این درحالی است که درتمام جوامع پیشرفته عامل بالقوه ی مشارکت مردمی وجود دارد درهمین راستا مقاله حاضر باهدف مقایسه تطبیقی برنامه ریزی مشارکتی باتوجه به ساختارهای برنامه ریزی دوکشور هلند به واکاوی علل ضعف دربحث مشارکت دربرنامه ریزی درکشور ایران پرداخته است

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی مشارکتی ، نظام برنامه ریزی ، حکومت محلی ، هلند ، ایران