جایگاه پایداری دربلندمرتبه ها

رشد شتابان جمعیت شهری و به تبع آن نیاز به مسکن و ازیک سو و جلوگیری ازگسترش بی رویه شهرها برای استفاده ی بهینه اززمین شهری و رفع مشکلات منظر فضا و کاربری اراضی مسائل زیست محیطی و حمل ونقل شهری از سوی دیگر بلندمرتبه سازی و الگوی فشرده را درراستای توسعه پایدارشهری درکشورهای پیشرفته ودرحال توسعه مطرح کرده است امروزه اساس بسیاری ازطرح های شهری این است که با افزایش تراکم و احداث ساختمانهای بلند تاانجا که ممکن است ازسطح زیربنا همکف کاسته تابتوان جمعیت زیادتری را اسکان داده و اززمین آزاد برای تامین فضای باز عمومی و خدماتی موردنیاز و نیز استفاده بهینه ازتاسیسات زیربنای شهری استفاده نمود ایران به عنوان کشوری درحال توسعه با دارا بودن منابع غنی انرژیهای تجدید پذیر و نیز با استفاده روزافزون ازمنابع انرژی تجدید ناپذیر نیازی مبرم به بهینه سازی مصرف انرژی و برنامه ریزی های خرد و کلان دراین زمینه دارد یکی ازراه کارهای بهینه سازی مصرف انرژی طراحی ساختمان ها بارویکرد اکوتکنولوژیکی است رویکردی که نتایج آن درنیل به اهداف توسعه پایدار اثبات شده است دراین مقاله با بررسی مصادیق ساخت وس ازاکوتکنولوژیک همچنین بررسی وضع موجود درایران به ارایه راهکارهایی درخصوص لزوم استفاده ازاین رویکرددرطراحی ابنیه پرداخته شدها ست و نگرشی اجمالی به بلندمرتبه سازی بارویکرد توسعه پایدارشهری پرداخته میشود که روش تحقیق دراین پروژه بصورت تحلیلی توصیفی است

کلیدواژه ها:

بلندمرتبه سازی ، توسعه پایدار ، اکوتکنولوژیک ، پایداری