تاثیر ساخت و ساز خشک در توسعه پایدار چرخه حیات پروژه های عمرانی

سیستم های ساخت و ساز خشک مبتنی بر زیرسازی گالوانیزه و صفحات روکشدار گچی یا سیمانی که بوسیله ی اتصالات خشک )پیچ( نصب میشوند، سالهاست که در ملل پیشرفته شناخته شده و استفاده میشود و امروزه در کشورهای پیشرفتهتقریبا تمامی کارهای معماری شامل دیوار های پیرامونی، داخلی، جداکننده وسقف های کاذب و دکوراتیو را در بر میگیرند و سیستم های بنایی سنتی کاملا منسوخ شده محسوب میشوند . اما در کشور ما با وجود کارهای زیادی که انجام شده و مزیت های زیاد سازه ای و مدیریتی که این سیستم ها دارند هنوز جایگاه مناسب خود را پیدا نکرده است. به نظر میرسد دلیل اصلیآن تصمیم نهایی مالکین و کارفرمایان در استفاده از سیستمهای سنتی به دلیل نا آشنایی با مزیت های اقتصادی که استفاده از سیستم های نوین میتواند در پروژه ها بصورت مستقیم و غیرمستقیم داشته باشد، علاوه بر مزیت های سازه ای و فنی ذکرشده، است. هدف از ارائه این مقاله روشنتر کردن این مسئله است که این سیستم های نوین علاوه بر تاثیرات مثبت بسزایی که در کاهش عوارض زلزله ناشی از کاهش اثرمیانقابی ناشی از کاربرد مصالح سنتی، کاهش جرم ساختمان و برش پایه، کاهش اثر p-delta ، از بین رفتن خطر ریزش آوار و انفجار دیوارهای پیرامونی، مقاومت بالاتر در مقابل گسترش حریق و سایرموارد می تواند داشته باشد، تاثیر بسزایی نیز در کاهش وزن و هزینه ی سازه ، سرعت اجرا، مدیریت پرت مصالح، نظارت کیفی دقیق تر، مدیریت حمل مصالح و سایر موارد مندرج خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

ساخت و ساز خشک ، بهبود اقتصادی ، مصالح نوین ، چرخه حیات پروژه