بررسی عوامل توسعه اقتصادی پایدار و در مناطق عشایرنشین ایران مطالعه موردی: (استان فارس)

توسعه پایدار جامعه عشایری، فرآیندی است که امروزه رونق اقتصادی کشور و تأمین کل منافع جمعیت ایران بی ارتباط با توسعه فعالیت های اقتصادی، اجتماعی و جامعه عشایری نیست. به این لحاظ هر گونه برنامه ریزی در این جوامع دارای اهمیت و ضرورت بسیار است. جامعه عشایری به عنوان جامعه سوم در کنار سایر جوامع (شهری - روستایی) در ایران به جامعه ای اطلاق می شود که معیشت مبتنی بر دامداری، و استفاده از مراتع می باشد. اما متأسفانه در حال حاضر به دلایل مختلف مراتع رو به نابودی بوده و اثرات زیست محیطی این موضوع به عنوان یک تنگنای کلی بر روند توسعه و ادامه زندگی عشایر تأثیر گذاشته است از جمله نتایج حاکی از ضعف اقتصادی بهره برداری های عشایری، بحران مدیریت و تخریب ناشی از چرای مفرط دام ها، افزایش هزینه های تعلیف دستی دام، نگرش منفی به روند زندگی آتی عشایر، عدم حمایت کافی از بیمه عشایر توسط دولت، نبود بازار مشخص خرید و فروش دام، مهاجرت فصلی جوانان عشایر به شهرها برای تأمین هزینه های زندگی به دلیل ناکافی بودن درآمد، هم چنین جامعه عشایر مورد مطالعه تحت نظام ایلی توان پتانسیل توسعه خود را به دلیل محدودیت های جمعیتی( اکولوژیکی) اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و .. . را تا حدودی از دست داده است و اقتصاد عشایر مورد مطالعه دارای ضعف های اساسی می باشد. بنابر این ترسیم افق آتی و داشتن برنامه بلند مدت و میان مدت برای این جامعه می تواند در توسعه پایدار جامعه عشایری کشور مؤثر واقع می گردد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، جامعه عشایری ، وضعیت اقتصادی ، کوچ نشینی ، مراتع