مدیریت تخلیه اضطراری عابرین پیاده در بحران های شهری

تجارب به دست آمده از بحران هایی که تعداد زیادی از عابرین پیاده در فرایند تخلیه ناحیه خطر حضور داشته اند، که منجر به اختلال در تخلیه وسایل نقلیه و کاهش ایمنی عابرین و کندی جریان کلی تخلیه شده است، باعث می شود که موضوع تخلیه ایمن عابرین پیاده به هورتی که کمترین اثر را بر تخلیه ترافیکی داشته باشد، به یکی از موارد مهم در مقوله مدیریت بحران های شهری، به خصوص در کلانشهر تهران تبدیل شود. از منظر مدیریت حمل و نقل شهری، پیش بینی مسیرهای تخلیه و تجهیزات و نیروهای انسانی لازم برای انجام عملیات، چگونگی انتقال افراد به نقاط ایمن، تحلیل شرایط به وجود آمده پس از وقوع بحران و ارائه راهکار بهینه با توجه به امکانات موجود از جمهه مسئولیت های مدیران و کارشناسان ترافیک شهری می باشد.در این مقاله ضمن پرداختن به این مسئله، با توجه به ضوابط، دستورالعمل ها و گزارشات حا ل از تجربیات سایر کشورها در تخلیه اضطراری و مدیریت عابرین پیاده، فاکتورهای مؤثر بر تخلیه عابرین پیاده تعیین شده و استاندارد عملکرد نیروهای مدیریتی و عملیاتی در رابطه با مدیریت تخلیه اضطراری عابرین پیاده مشخص شده است. رویکردهای مدیریتی ارائه شده بر اساس شرایط گوناگونی که ممکن است پس از بحران به وجود آید، و به تبع آن اهداف استراتژیک تخلیه اضطراری که توسط مدیران مقابله با بحران تعیین خواهد شد، طبقه بندی شده اند.

کلیدواژه ها:

مدیریت حمل و نقل شهری ، مدیریت بحران شهری ، تخلیه اضطراری ، عابر پیاده ، نیروهای انسانی