تدوین شاخص های ارزیابی با رویکرد پایداری بافت های تاریخینمونه موردی محله دردشت

در گذشته نقش اجتماعی مرکز محله از اهمیت ویژهای برخوردار بوده است که امروزه به دلیل تغییرات ایجاد شده در ساختار اجتماعیمرکز تاریخی نقش آن کم رنگ تر به نظر می .آید حضور افراد در فضای شهری، مکانی امن و راحت برای تماس اجتماعی، گردش وفعالیت و ... فراهم می آورد، چنانچه انسان آزادی عمل برای توقف، مکث، تغییر جهت و تماس مستقیم با دیگران را می یافت. حضورافراد در بافت های تاریخی اهمیت زیادی در ادراک هویت فضایی، احساس تعلق به محیط و دریافت کیفیت های محیطی دارد. در اینپژوهش سعی بر آن است که دریابیم ارزیابی کیفیات در عرصه های همگانی و بافت تاریخی چگونه است؟ این پژوهش سعی درمعرفی روشی دارد که رویکردی سیستماتیک را برای تعیین کیفیات بافت تاریخی معرفی می نماید و از این رهگذر تلاش دارد تامعیارهایی را برای ارزیابی آن ارائه نماید. به این منظور، به دنبال تدوین شاخصهایی برای اندازهگیری و ارتقای پیوستگی و کاراییفرایند ارزیابی طرحهای پیشنهادی و وضع موجود میباشد. در ادامه مدلی برای ارزیابی کمی کیفیات معابر در بافت تاریخی، پیشنهاد. شد در ادامه با روش مشاهده و برداشت میدانی و تهیه عکس از معابر به جمع آوری داده ها پرداخته و در نهایت، برای هر یک ازشاخصها امتیازی در بازه صفر تا پنج در نظر گرفته شده است. در نهایت این کیفیات در محله تاریخی «دردشت» اصفهان در دو محوربازارچه دردشت و بافت دردشت مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است و با توجه به نتایج حاصل از این ارزیابی، به تدوینراهبردهایی برای ساماندهی مرکز محله دردشت پرداخته است.

کلیدواژه ها:

بافت تاریخی ، کیفیت ، ارزیابی ، دردشت ، پایداری