مطالعه آزمایشگاهی تاثیر میزان شوری و TDS بر فرایند حذف دی اکسید کربن توسط هیدرات

جو زمین از مجموعه های گازتشکیل شده که نسبت های آن بسیار حساس و ظریف است.هم زمان با شروع انقلاب صنعتی در اروپا و تکامل تمدن بشری به تدریج تعادل این مخروط ظریف یا گازهای موجود در طبیعت به هم خورده و اکنون به یک معضل بزرگ جهانی تبدیل شده است. گاز کربن دی اکسید فقط 0/03 درصد از جو زمین را تشکیل می دهد. اما این گاز از جمله بازی های فوق العاده مؤثر است که به خوبی گرم را جذب می کند و حدود یک چهارم اثر گلخانه ای ناشی از همین گاز می باشد. در صورتی که افزایش گازهای گلخانه ای و به تبع آن گرم شدن زمین با روند کنونی ادامه داشته باشد تا سال 2100 بسیاری از گونه های گیاهی و جانوری به علت ناسازگاری با محیط زیست جدید از بین خواهند رفت و گونه های دیگری جای آنها را خواهد گرفت. جداسازی پیرس کربن از مخلوط گازی با روش های گوناگون میسر باشد که از آن جمله جذب توسط محلول، جذب توسط جاذبه جامد، جداسازی برودتی، جداسازی توسط غشا می باشد که روش های مذکور نتایج موفقیت آمیزی در حوزه انتخابیه دی اکسید کربن دارند اما اشکال عمده آنها بالا بودن هزینه روش های مذکور می باشد به نظر می رسد حذف دی اکسید کربن از جریان های گاز طبیعی توسط تبلور هیدرات یک تکنولوژی جایگزین مقرون به صرفه باشد. در این پژوهش فرایند حذف دی اکسید کربن توسط هیدرات با استفاده از فاز های آبی با TDS های متفاوت مورد مطالعه آزمایشگاهی قرار می گیرد و پارامترهای مهم در طول فرایند تشکیل هیدرات مورد پایش قرار می گیرد. هدف این پروژه بررسی تأثیر میزان TDS در فرآیند تشکیل هیدرات و حذف دی اکسید کربن توسط هیدرات از محصولات سوخت باشد. از نتایج این پژوهش می توان در راستای حذف دی اکسید کربن از محصولات صنایع نفت و گاز و پتروشیمی در منطقه ویژه اقتصادی پارس (جنوبی و شمالی) با استفاده از آب دریا استفاده نمود. همچنین می توان از نتایج حاصله در طراحی واحدهای شیرین سازی از آب شور و آب دریای خلیج فارس نیز بهره برد.

کلیدواژه ها:

گازهای گلخانه ای ، شکاف لایه ازون ، هیدرات ، دی اکسید کربن ، آب دریای خلیج فارس