تاثیرات حاشیه نشینی بر اجتماع

عدم توجه به بنیادهای پادیاری در معماری و عوامل گوناگون مؤثر بر آن، پیکری فرسوده و ناپایدار از بافت شهری به جای گزارده است. یکی از زمینه های بنیادی ناپایداری نظام منطقه ای در فضای سرزمینی، پدیده حاشیه نشینی و اسکان غیر رسمی است. یکی از زمینه های ناپایداری توسعه شهری در طول زمان، گونه ای از سکونت با مشکلات ویژه آن است که در دوران معاصر از آن تحت عنوان غیر رسمی می توان نام برد. اینگونه سکونتگاه ها که سیمایی نازیبا، خدماتی پایین، ساکنینی کم بنیه و مشاغلی ناپایدار دارند، محیطی آماده برای پذیرش ناهنجاری های اجتماعی می شوند. در این مقاله تلاش آن است که با روش پژوهش توصیفی- تحلیلی تأثیرات حاشیه نشینی بر ناپایداری شهری با تأکید بر شهر را مورد برسی قرار دهد. نتایج حاصله نشانگر آن است که با پیدا کردن راه حل های حاشیه نشینی از جمله فرهنگ سازی در بین مردم، مشارکت، تدمین امنیت ساکنان و دادن امکانات به آن می توان به توسعه ی پایدار شهرها کمک کرد.

کلیدواژه ها:

حاشه نشینی ، فقر فرهنگی ، سلامت ، مسکن