ارتقای فضاهای آموزشی مشارکتی در مراکز کودکان کار با هدف پرورش خودباوری نمونه موردی: مشهد مقدس

پدیده کودکان کار یکی ازمعضلات گریبان گیراکثر شهرهای بزرگ درجهان معاصراست.پژوهش حاضرباهدف افزایش خودباوری دراین کودکان بوسیله ارتقای فضاهای آموزشی مشارکتی درمراکز کودکان کار بهمطالعه فعالیت ها ، زمینه های خانوادگی، ویژگی های تحصیلی ،خصوصیات رفتاری، میزان خودباوری،عوامل تاثیرگذار در کمبود خودباوری و نظایر آن می پردازد.بدین منظور با روش پیمایش و استفاده ازابزار پرسشنامه ،نمونه 122 نفری از کودکان 10 تا 13 ساله ی مشغول به کاردر خیابانهای شهرمشهد موردمطالعه قرار گرفته اند و اطلاعات لازم از این کودکان جمع آوری شده است تا وضعیت وشرایط مرتبطباشکل گیری این پدیده اجتماعی و راهکارهای بهبود آن بوسیله ارتقای فضاهای مشارکتی تعاملی بررسی وتجزیه و تحلیل گردد.در نهایت،نتایج تحقیق نشان داده است که باطراحی جزییات فضاها باتوجه بهالگوهای رفتاری کودکان، ایجادمحیطی دلپذیر و بانشاط برای کودکان، وضوح و خوانایی فضا،ایجاد فضایبازی، ایجاد تنوع فضایی، ایجادحس کنجکاوی و خلاقیت،تعیین وتعریف محصوریت وقلمروهای فضایی،رعایت عوامل زیباشناسی،رعایت مقیاس و مبلمان و همسازی طرح با اقلیم و فرهنگ منطقه که درنهایتالگوهایی معماری برای دستیابی به این موارداستخراج شده مانند.ترکیب و تداوم فضاهای بسته وباز،طراحی به صورت پلان باز،ایجاد تنوع با عناصر طبیعی و بازسازی به وسیله عناصر طبیعی کهبابکارگیری این الگوها میتوانیم حس خودباوری را درکودکان کاری که ازآن فضا استفاده میکنند پرورشداده وآنها را به باور شخصی از توانایی های خود برسانیم.

کلیدواژه ها:

کودکان کار ، فضاهای مشارکتی ، خودباوری ، مشهد