پهنه بندی خطر زمین لغزش با استفاده از روش حائری – سمیعی (مطالعه موردی حوضه آبخیز طالقان- الموت)

زمین لغزش یا رانش زمین در واقع حرکت لایه های رسوبی غیر متراکم و متراکمی بر روی سطح شیب دار است که می تواند تأثیرات مصیبت باری به جای بگذارد. ترکیب عوامل طبیعی، انسانی و دامنه های ناپایدار شرایط رویداد این پدیده را فراهم می کند. در پژوهش حاضر، با استفاده از روش حائری- سمیعی در محیط ArcGIS به شناسایی عوامل مؤثر در رویداد زمین لغزش و پهنه بندی میزان خطر این رویداد در حوضه آبخیز طالقان- الموت پرداخته شده است. لایه پهنه ای زمین لغزش به عنوان متغییر وابسته و لیتولوژی، زاویه شیب، طول گسل، راه و رودخانه، بارندگی و رطوبت و زمین لرزه به عنوان متغیرهای مستقل در روش موصوف در نظر گرفته شده که در نتیجه آن عوامل طول گسل، میزان و رشد بارندگی و زاویه شیب نسبت به سایر عوامل بیشترین تأثیر را در خطر زمین لغزش منطقه را دارا می باشند. در روش حائری- سمیعی ابتدا منطقه را شبکه بندی کرده و هر یک از سلول های شبکه پارامترهای این روش بررسی و امتیازدهی می شود. در نهایت با استفاده از روش مذکور میزان خطر پذیری منطقه تعیین می شود. در نهایت با استفاده از روش مذکور میزان خطر پذیری منطقه تعیین می گردد. بر مبنای استانداردسازی لایه ها و ضرایب به دست آمده پهنه بندی خطر احتمال رویداد زمین لغزش در شش رده فوق العاده زیاد، بسیار زیاد، زیاد، متوسط، کم و بسیار کم انجام گرفت که درصد مساحت این پهنه ها به ترتیب 8/02، 27/53، 28/15، 28/15، 8/08 و 0/03 از مجموع مساحت حوضه است، به عبارتی 63/7 درصد از مساحت حوضه آبخیز طالقان- الموت در رده های با خطر زیاد، بسیار زیاد و فوق العاده زیاد قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

زمین لغزش ، پهنه بندی ، روش حائری- سمیعی ، سیستم ا طلاعات جغرافیایی ، حوضه آبخیز طالقان- الموت