نقش مسکن اجتماعی (اجاره به شرط تملیک) در تأمین مسکن گروه های کم درآمد شهری (مطالعه موردی: کلانشهر شیراز)

مسکن یکی از مهمترین کاربری های شهری و نشان دهنده سطح رفاه و توسعه یک جامعه می باشد. هدف برنامه ریزی شهری ارائه سیاست هایی که دسترسی برابر به مسکن مناسب را برای تمام گروه های ساکن در شهر به خصوص گروه های کم درآمد تضمین کند. تأمین مسکن در چند دهه اخیر یکی از مهمترین معضلات اقشار گوناگون، به ویژه خانوارهای کم درآمد کشور بوده است. سیاست مسکن اجتماعی یکی از اقدامات دولتی در راستای تأمین مسکن گروه های کم درآمد شهری می باشد که در ایران از شروع برنامه دوم توسعه اقتصادی- اجتماعی و فرهنگی کشور (1377-1373) آغاز گردید. پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش مسکن اجتماعی (با تأکید بر اجاره به شرط تملیک) در تأمین مسکن گروه های کم درآمد شهری در شهر شیراز می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش مسکن اجتماعی (اجاره به شرط تملیک) در تأمین مسکن گروه های کم درآمد شهری (مطالعه موردی: کلانشهر شیراز) تدوین یافته است. نوع تحقیق با توجه به هدف؛ کاربردی- توسعه ای و از نظر ماهیت و روش از نوع توصیفی، تحلیلی و پیمایشی است. اطلاعات و داده های مورد نیاز تحقیق با استفاده از روش های اسنادی و میدانی (پرسشنامه) جمع آوری شده است. جامعه آماری شامل مجتمع های مسکن اجتماعی اجاره به شرط تملیک می باشد که تعداد و حجم نمونه واحدهای مورد مطالعه برابر با 348 نمونه تعیین شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که مسکن اجتماعی (اجاره به شرط تملیک) در تأمین مسکن گروه های کم درآمد شهری نقش دارد و بررسی وضعیت و پایگاه اجتماعی و اقتصادی ساکنان نشان می دهد که این مسکن ها می تواند نقش مهمی در تأمین مسکن گروه های کم درآمد و ساکنان حاشیه نشین ایفا نماید. به طوری که اکثر ساکنان انتخاب این مساکن را ارزان بودن، نرخ پایین و ... بیان کرده اند.

کلیدواژه ها:

مسکن اجتماعی ، اجاره به شرط تملیک ، گروه های کم درآمد ، کلانشهر شیراز