ارزیابی توانایی نسبت های مالی در سنجش اثربخشی تولید بهنگام(مطالعه موردی: صنعت خودرو سازی)

مدیران شرکتها همواره به دنبال تعیین تأثیر نوآوری های عملیاتی مانند تولید بهنگام بر عملکرد شرکت هستند. مطالعات پیشین از نسبت های مالی برای تأیید میزان مفید بودن نوآوری های عملیاتی استفاده کرده اند. اما نتایج حاصله دارای عدم قطعیت هایی می باشد. در برخی از مطالعات ارتباط مثبتی بین این دو گزارش شده است و در برخی دیگر هیچگونه رابطه ای وجود نداشته است. بنابراین در این تحقیق بر آن شدیم تا به آزمون این مطلب بپردازیم که نسبت های مالی مانند بازده دارایی، بازده حقوق صاحبان سهام و قدرت سود پایه توانایی سنجش اثرگذاری تولید بهنگام را در شرکت های خودرو سازی دارند. برای این منظور 5 شرکت خودرو سازی را انتخاب و داده های مورد نیاز را بین سالهای 1384 تا 1392 جمع آوری کردیم. از الگوی تحلیل داده های تابلویی به منظور برآورد اثر متغیرها استفاده شد. نتایج حاصل از اجرای مدل نشان داد که بین نسبت های سودآوری و نسبت های موجودی ارتباط پایداری وجود ندارد. دلیل این مطلب آن است که نتایج تمام فعالیت های یک شرکت در نسبت های سودآوری منعکس می شوند بنابراین نمی توانند سنجه های مناسبی برای تفکیک اثر تولید بهنگام بر عملکرد باشند.

کلیدواژه ها:

نسبت های مالی ، تولید بهنگام ، صنعت خودرو سازی