بررسی وضعیت مهاربندی دیوار دیافراگمی بر پاسخ آن به وجود سربار و فاصله آن ازلبه گود

امروزه با توسعه روز افزون شهرها و پیشرفت تکنولوژی نیاز به احداث سازه های عظیم و همچنین پروژه های بزرگ زیربنایی نظیر مترو بیش از پیش احساس می شود. دیوارهای دیافراگمی با داشتن سختیبالاتر نسبت به بسیاری از روش های حفاظت از دیواره گود، در بسیاری از موارد برای استفاده به عنوان دیوار نگهبان دائمی و نیز المانی سازه ای در ایستگاه ها و تونل های مترو و سایر گودبرداری های عمیق به کار رفته اند. در پژوهش حاضر که بر مبنای محاسبات نرم افزاری با روش اجزاء محدود و نرم افزارژئوتکنیکیPLAXIS V8.2 انجام شده، از مدل رفتاری موهر-کولمب و حالت کرنش مسطح استفاده شده است و پس از بررسی درستی مدلسازی و صحت عملکرد نرم افزار، تاثیر وجود سازه در نزدیکی گود و نیز فاصله آن از لبه گود در شرایط مختلف مهاربندی دیوار دیافراگمی بر عملکرد و پایداری گود، موردبررسی قرار گرفته است. بررسی های انجام شده حاکی از آن است که محل رخداد تغییر شکل ماکزیمم دیوار وابستگی چندانی به میزان سربار و فاصله آن از گود نداشته و تابع وضعیت مهاربندی دیوار است.همچنین در مورد سازه مجاور گود می توان گفت با بهبود وضعیت مهار بندی، دیوار متحمل تغییر شکلها و لنگرهای خمشی بسیار پائین تری خواهد شد به نحویکه با افزایش بار سازه مجاور گود از یک ساختمان دو طبقه به ساختمانی ده طبقه، تغییر شکل و لنگر خمشی ماکزیمم دیوار مهار شده با یک ردیف مهار،هردو 66 % افزایش می یابد، رقمی که در مورد دیوار مهار شده با دو ردیف مهار به ترتیب 52 % و 1 % می باشد. در مورد فاصله سازه از لبه گود نیز نتایج بدست آمده حاکی از آن است که با بهبود وضعیت مهاربندی، وابستگی عملکرد دیوار به این پارامتر کاهش یافته و ضرایب اطمینان پایداری گود افزایش چشمگیری خواهد یافت.

کلیدواژه ها:

گودبرداری عمیق ، دیوار دیافراگمی ، مهار بندی ، سربار ، پایداری گود