بررسی استفاده از دو روش منتخب در ماندگاری رطوبت خاک برای سیستم سطوح آبگیر در منطقه خواجه تبریز

محدودیت منابع آبی به ویژه آب قابل استفاده برای بهره برداری از منابع طبیعی در مناطق خشک و نیمه خشک، لزوم به کارگیری روشهای ذخیره نزولات آسمانی را می طلبد تا در نهایت استفاده بهینه ای از اراضی مذکور به عمل آید . عرصه مورد مطالعه در ایستگاه تحقیقات حفاظت خاک وآبخیزداری منطقه خواجه تبریز انتخاب گردید که در تقسیم بندی اقلیمی منطقه نیمه خشک و سرد بوده و از سازندهای مارنی آسیب پذیر به فرسایش تشکیل شده است، خاکهای منطقه بر اساس سیستم رده بندی امریکایی Calciorthids با رژیمهای رطوبتی و حرارتی اریدیک و مزیک تعیین شده اند و از نظر بافتی لوم رسی سیلتی تا لوم رسی شناسایی گردیدند . تحقیق حاضر با اجرای عملیات آبگیر لوزی شکل به ابعاد 260*260 سانتیمتر که در انتهای هر سامانه چاله ای به عمق و قطر به ترتیب 70 و 65 سانتیمتر حفر گردید به وسیله 3 تیمار کوزه سفالی به ارتفاع 70 سانتیمتر و قطر 10 سانتیمتر، پرلیت با مخلوط حجمی 2-1-1 از پرلیت - ماده الی - خاک و شاهد، در قالب طرح آزمایشی بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در سالهای 1382 تا 1384 اجرا شد ، آماربرداری از میزان رطوبت در هر سامانه به روش انعکاس سنج زمانی و از عمق های 0-30 ، 30-50 و 50-70 سانتیمتری انجام و نتایج برای ماههای تر و خشک سال به طور مستقل مورد بررسی قرار گرفتند . نتایج حاصل نشان می دهند به طور کلی استفاده از روشهای مذکور در ذخیره رطوبتی خاک نسبت به شاهد اختلاف معنی دار در سطوح احتمال 1 و 5 درصد نشان می دهند، درضمن به نظر می رسد ذخیره رطوبتی بیشتر در ماههای خشک سال به تیمار پرلیت و در ماههای تر به تیمار کوزه تعلق دارند

کلیدواژه ها:

پرلیت ، پروفیل خاک ، سطوح آبگیر ، ماندگاری رطوبت