به کارگیری الگوهای معماری بومی،راهکاری برای دستیابی به پیری درمحل. مطالعه موردی:شهر کرمان

پیری در محل یکی از یافته های روانشناسی محیطی سالمندان می باشد که در آن بر ماندن سالمندان درخانه و همسایگی آشنا و داشتن حق انتخاب در نوع زندگی تاکید می شود.دراین پژوهش هدف آن است که ویژگی های مطلوب محیطی برای سالمندان و همچنین تعامل ایشان با محیط شناسایی شود و با دانستن آنچه که سالمندان از محیط می طلبند و شناسایی عناصر کالبدی و فضایی ای که می تواند حضور ایشان را در محیط تقویت کند؛ زمینه مشارکتشان را در جامعه فراهم آورده و در نتیجه ی یک تعامل از آنچه که این دنیادیدگان به محیط می دهند استفاده کرد. روش گردآوری اطلاعات شامل مطالعات کتابخانه ای و میدانی می باشد. به این صورت که ابتدا منابع و مآخذ مرتبط مطالعه شده و ویژگی های فضایی و کالبدی برگرفته از داده های به دست آمده از مطالعات در ارتباط با وضعیت موجود سالمندان تهیه شده است. همچنین رفتارهای سالمندان به صورت نامحسوس تصویربرداری و ثبت شده است و در نهایت با دسته بندی داده ها، نتایج ارایه می شود .یافته های پژوهش، حاکی از آن است که با استفاده از الگوهای معماری بومی (کرمان) می توان سالمندان را به ادامه فعالیت و حفظ آداب و عادات در محله و محیط مانوس خود ترغیب کرد تا مشارکت را بر دوری کردن از جامعه ترجیح داده و ضمن لذت بردن از دوران سالمندی شاد و پویا ،تجربیات خود را به نسل های بعد منتقل کنند

کلیدواژه ها:

پیری در محل ، سالمندی ، معماری بومی ، کرمان