بررسی ارتباط ساختاری بین خودکارآمدی، هوش هیجانی و خود-تنظیمی بر پیشرفت تحصیلی ریاضی دانش آموزان سوم راهنمایی

این پژوهش باهدف بررسی ارتباط بین خودکارآمدی، هوش هیجانی و خود-تنظیمی بر پیشرفت تحصیلی ریاضی انجام شده است .جامعه آماری پژوهش دانش آموزان سال سوم راهنمایی در سال 1392-1393شهر بجنورد بوده است .پژوهش به روش توصیفی -همبستگی انجام شده است .حجم نمونه شامل 200نفردانش اموز پسر، که به روش نمونه گیری تصادفی منظم انتخاب شدند .ابزارهای سنجش عبارت بود از مقیاس ارزیابی هوش هیجانی، مقیاس ارزیابی خودتنظیمی، مقیاس ارزیابی خودکارآمدی و آزمون پیشرفت تحصیلی ریاضی .دادهها با استفاده از تحلیل مسیر مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند .نتایج تحلیل مسیر نشان داد: -1بین خودتنظیمی یادگیری دانش آموزان و پیشرفت ریاضی رابطه مثبت، مستقیم وجود داشت- بین هوش هیجانی دانش آموزان و پیشرفت ریاضی رابطه مثبت، مستقیم وجود داشت -3بین هوش هیجانی و خودتنظیمی یادگیری دانش آموزان رابطه مثبت، مستقیم وجود داشت -4بین هوش هیجانی و رفتارخودکارآمدی دانش آموزان رابطه به صورت مثبت، مستقیم و غیرمستقیم وجود داشت .در مجموع متغیر مستقل خود تنظیمی 25درصد واریانس متغیر وابسته پیشرفت ریاضی را پیش بینی و تبیین نمود .همچنین متغیر مستقل هوش هیجانی به 16واریانس متغیر وابسته پیشرفت ریاضی را تبیین و پیش بینی نمود

کلیدواژه ها:

هوش هیجانی ، خودتنظیمی ، خودکارآمدی ، پیشرفت تحصیلی