اثر تجویز دراز مدت ملاتونین در درمان آسیب های بیضه ای ناشی از دیابت ایجادشده با استرپتوزوتوسین در موش های صحرایی

مقدمه : بیماری دیابت به سبب ایجاد استرس اکسیداتیو، نقش مؤثری در پیدایش آسیب های متابولیسمی دارد. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر ملاتونین باتوجه به خواص آنتی اکسیدان آن در درمان آسیب های بیضه ای ناشی از دیابت می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه 24 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار، با محدوده وزنی 200 تا 220 گرم، انتخاب و به سه گروه شاهد، دیابتی و درمانی تقسیم شدند. دیابت ازطریق تزریق درون صفاقی mg/kg55 استرپتوزوتوسین( STZ) ایجاد شد و گروه درمانی (دیابتی + ملاتونین) پس از دو ماه دیابتی شدن، به مدت 5 هفته داروی ملاتونین با دوز mg/kg 10 را به روش گاواژ دریافت نمودند. در ابتدای هفته پنجم از نمونه ها خون گیری به عمل آمد و فاکتو رهای بیوشیمیایی و هورمونی خون و همچنین مقاطع بیضه ها مورد ارزیابی هسیتولوژیک قرار گرفت. نتایج: دیابت با ایجاد استرس های اکسیداتیو و تولید رادیکال های آزاد باعث کاهش سلول های اسپرماتوگونی و سرتولی، کاهش روند اسپرماتوژنز تعداد اسپرم و فعالیت اسپرم گردیده، میزان هورمون های انسولین و تستوسترون را نیز کاهش می دهد. تجویز ملاتونین، تغییرات مورفوروژیک ایجادشده را به طور معناداری کاهش و میزان هورمون انسولین و تستوسترون پلاسما را افزایش می دهد. نتیجه گیری: ملاتونین با توانایی پیشگیری و بهبود استرس های اکسیداتیو، در بهبود آسیب های بیضه ای ناشی از دیابت نقشی درمانی ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

دیابت ، ملاتونین ، اسپرماتوژنز ، سلول های سرتولی ، آسیب بیضه ای