ارزیابی تراکم استخوانی در بیماران دچار سنگ کلیه؛ نقش هایپرکلسیوری در از دست رفتن استخوان: آیا محدودیت کلسیم در این بیماران لازم است ؟

مقدمه: سنگ های ادراری شکایتی شایع در ارولوژی هستند. در این مطالعه وضعیت تراکم استخوانی در بیماران دچار سنگ های کلسیمی با گروه شاهد مقایسه شده و همچنین تراکم استخوانی مبتلایان به سنگ های ادراری بر حسب سن، جنس و نوع سنگ بررسی شده است. مواد و روشها: در 85 بیمار مبتلا به سنگ ادرای و 85 فرد سالم، متغیرهایی شامل سن، قد، وزن، نمایه توده بدنی، نتایج Z -score و T -score حاصل از تراکم سنجی در دو ناحیه کمر و گردن استخوان ران ثبت شد. میزان اوریک اسید، کلسیم، پتاسیم، سدیم، اوره، کراتینین، فسفر، آلکالن فسفاتاز و پاراتیروئید هورمون سرم نیز ارزیابی و ثبت شد. علاوه بر این مقادیر ادرار 24 ساعته هر یک از بیماران مورد مطالعه از جهت کراتینین، اگزالات، سیترات، اسید اوریک، کلسیم، اوره و حجم کلی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: تراکم ماده معدنی استخوان (Bone mineral density) در مهره های کمری و گردن استخوان ران در بیماران مبتلا به سنگ ادراری به طور معناداری کمتر گزارش شده است. این اختلاف پس از طبقه بندی بیماران و گروه شاهد به دو گروه هایپرکلسیوری و سطح طبیعی کلسیم ادراری نیز معنادار بود. طبق نتایج دانسیتومتری گردن استخوان ران و کمر، کاهش BMD ( استئوپنی و استئوپروز) در زنان یائسه به طور معناداری بیشتر گزارش شده نتیجه گیری: با توجه به عدم رابطه بین هایپرکلسیوری و از دست دادن استخوان و این نکته که محدودیت در کلسیم رژیم غذایی نه تنها ایجاد سنگ را کاهش نمی دهد بلکه باعث بر هم خوردن تعادل کلسیم و از دست رفتن استخوان می شود، بنابراین محدودیت کلسیم رژیم غذایی برای بیماران مبتلا به سنگ کلیه پیشنهاد نمی شود.

کلیدواژه ها:

سنگ های ادراری ، هایپرکلسیوری ، محدودیت کلسیم رژیم غذایی