فن آوری زیستی در بازیافت محتویات شکمبه کشتارگاهی و تبدیل آن به خوراک دام

محتویات شکمبه (Rumen contents or paunch product) حاوی خوراک های هضم نشده و نسبتاً هضم شده می باشد که در صورت بازیافت ، مجدداً قابل تغذیه دام می باشد. در این پروژه محتویات شکمبه آب گیری شده در دو مرحله به روش بیوشیمیایی عمل آوری گردید. بعد بررسی های ظاهری سیلو ها (رنگ، بو، بافت و ساختمان ظاهری و ماده سیلویی) ، آنالیز ترکیبات شیمیایی، pH و تعیین ضرایب قابلیت هضم با روش in-vitro انجام گردید. جهت دستیابی و مناسب ترین و کاربردی ترین روش سیلو کردن، به طور مقایسه ای مدل های مختلف تهیه سیلاژ(بشکه ای، کیسه ای)طراحی گردید. پروژه در قالب طرح کاملاً تصادفی CRD بروش فاکتوریل 3 ×3 × 2 با 18 تیمار در 3 تکرار به مورد اجرا گذاشته شد. تجزیه و تحلیل آماری نتایج نشان داد که در اکثر صفات مورد بررسی روش سیلاژ در بشکه های پلی اتلینی و هیدرولیز اسیدی در سطح 1/5 درصد تأثیر بهتری در بهبود کیفیت فرآیند سیلاژ داشته و تفاوت معنی داری مشاهده گردید. بنابراین اقتصادی ترین روش سیلاژ محتویات شکمبه بعد ار ابگیری و هیدرولیز با 1/5 درصد اسید به روش بیو شیمیایی با 1/5 درصد ملاس+1/5 درصد امونیاک توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

محتویات شکمبه ، سیلاژ ، هیدرولیز اسیدی ، زیست فناوری ، پسماندهای کشتارگاهی