نگرش انسان به خداوند و تأثیرآن در مدیریت مشکلات ومصائب از منظر قرآن و روایات

انسان درآوردگاه مشکلات ، تحت مراقبت پروردگار عالم ، با مدیریت آمیخته به توکل ، درجات کمال را ازآن خود می کند . در این مسیر، ممکن است دچار چالشهای فراوانی گردد . ولی با همه این موارد ، با استعانت از درگاه ایزد منان به رشد وتعالی میرسد . هدف در اینجا ، بررسی نقش ابتلائات در زندگی انسان و چگونگی مدیریت وی در ساختار نظام تربیتی الهی، از منظر تعالیم دینی وقرآن بوده ونتایجی که از آن حاصل می شود .ضرورت این موضوع ایجاب می کند که دانسته شود ، مصائبی که گریبانگیر انسانها می شود ، تا چه اندازه در سازندگی آنها مؤثر بوده و نقش بارز این مشکلات در سیر بشر به سمت کمال چگونه است ؟ آیا می توان گفتبا وجود همه کاستیها در زندگی ، بشر لیاقت دارد که به موفقیت نایل شود و به تکامل برسد ؟ یا اینکه این لیاقت تحت پرورش رب الارباب بوجود می آید؟ روش کار دراینجا توصیفی – تحلیلی می باشد . فرضیه عبارت از اینست که : انسان درچالشهای زندگی و با اتکای به خالق هستی و مدیریت آمیخته با توکل ، به عنوان یک باور عمیق ، می تواند به تکامل برسد ولاغیر . نتیجه این اعتقاد درمواجهه انسان با مصائب ، نایل شدن به عبودیت خالص ، دوری از غفلت ، افزایش ایمان ، ارائه رفتارهای صحیح فردی واجتماعی وپرهیز از گناهان می شود