نگاهی گذرا به مرگ اندیشی مولوی

اگر انسان یقین داشته باشد که مردن پایان زندگی نیست و همانند طفل داخل شکم از دنیای بیرون آگاهی ندارد و علت نگرانی و ترساو به خاطر عدم اطلاع از وجود جهانی پایدار و جاودانی است نگاه او به مرگ متفاوت خواهد بود .هرچه آگاهی و علم آدمی نسبت به راه پیشروی بیشتر باشد با پدیده مرگ بهتر کنار می آید و این همه دلهره وترس از آن نخواهد داشت و یا مرگ را زشت نمی پندارد و حتی علموآگاهی از آن جهان باعث می شود روش او در زندگی این جهانی تغییر یابد.اندیشه مرگ در آدمی از ابتدای خلقت وجود داشته حتی حضرتآدم وحوا به خاطر ترس از مرگ ونیستی به آن درخت ممنوعه دست طمع دراز کردند که شاید بتوانند جاودانه زیست و شیطان هم از اینناحیه آنان را فریفت .(سوره طه ، 120) مرگ وتولد دو اصل مهم زندگی هستند که آنها را به عنوان یک واقعیت پذیرفته ایم بااین حال باز هممرگ پدیده ای خلاف طبیعت جلوه می کند در همه شرایط امید به زنده ماندن وعشق به عمر طولانی وجودداردو این موضوع در تمام اعصار ودر همه کشورها وتمدن ها صادق بوده است. (فلاماریون 1373 ، ج 1ص 26) ادیان الهی مدعی اند که سعادت کامل انسان ،درعالمی دیگر و باعبور از دروازه مرگ محقق خواهد شد ؛ بنابراین یکی از سه آموزه بزرگ واساسی همه ادیان ،معاد است.اما مرگ یکی از آن رازهایی است که تاکسی آن را در ذائقه ی خویش در نیابد ، راهی برای درک حقیقت آن نخواهد داشت و واقعیت این مرگ چیست که هرزنده ای آن را خواهد چشید؟

کلیدواژه ها:

مرگ ، مولانا ، ، استقبال ازمرگ ، ترس ازمرگ ، تمثیل