تأثیر اجتماع پذیری در طراحی معماری مجتمع های تجاری رفاهی

در سده کنونی، با تغییرات در سبک زندگی و فرهنگ جوامع و در نتیجه افزایش فرد گرایی توجه به فضاهای عمومی شهری به عنوان فضاهایی که می توانند مکان تعاملات اجتماعی و محلی برای انواع فعالیت ها و مناسب برای تمامی اقشار و گروه های جامعه باشند، ضروری به نظر می رسد. فضاهای عمومی شهری به عنوان محیط های انسان ساخت عموماً مکان تعامل و رفتارهای جمعی هستند و نقش تحقق روح اجتماعیمطلوبیت جمعی را در خود دارند. برای تحقق روابط اجتماعی، توجه به ویژگی های اجتماع پذیری مکان اهمیت دارد. وظیفه معماری یک فضای عمومی، افزایش میزان حضور انسان و همبستگی بین آنها می باشد. باتوجه به پایین بودن سطح تعاملات اجتماعی به عنوان مسئله اصلی تحقیق، سعی شده است از طریق شناسایی عوامل تأثیر گذار بر اجتماع پذیری انسان، با استفاده از روش کیفی- تحلیلی- توصیفی، فضایعمومی به عنوان واحد مطالعه، مکانی جمعی و رفتاری مورد توجه قرار داده شود . هدف اصلی این پژوهش، شناسایی مؤلفه های کیفی محیط، ارزیابی و تحلیل فضای عمومی، در جهت بیان راهکارهای اجرایی و عملی در طراحی معماری، برای دستیابی به افزایش تعاملات بوده تا بتوان ارتباط موثری میان انسان و فضا یافت و فرصت تعامل و ارتباط، اشتیاق به فعالیت، شکل گیری رویدادها، احساس امنیت، افزایش اعتماد به نفس و ... ایجاد کرد.

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، اجتماع پذیری ، فضاهای عمومی ، فضای معماری