نقش هویت درپایایی معماری بومی باتاکید برحس مکان ودرک فضاهای معماری

هویت به معنای تشخیص هستی وجود وانچه موجب شناسایی شخصی باشد مانند شخصیت یاکیفیت بیانگر ویژگیهای هرفرد یا پدیده ای است تقدس زدایی ازمکان فضا اشیا و اعمال نیز برهویت آنها تاثیر نهاده و درنتیجه رابطه این همانی یا احساس نزدیکی و قرابت انسان باآنها را تضعیف کرده جنبه معنوی هویت انسان را نابود می کند و درنهایت تنها جنبه مادی هویت انسان تقویت شده است انسان همواره درپی گوهر و هویتی بوده تا به کیستی و چیستی خویش راه یابد و هنرومعماری برآن است که این هویت را جان مایه خویش قراردهد تا حس مکان را به معنای ادراک ذهنی مردم ازمحیط و احساسات کم و بیش اگاهانه آنها ازمحیط خود بوجود آید که شخص را درارتباط درونی با محیط قراربدهد طوریکه فهم و احساس فرد با زمینه ی معنایی محیط پیوند خرده و یکپارچه شود این حس عاملی که موجب تبدیل یک فضا به مکانی با خصوصیات حسی و رفتاری ویژه برای افراد خاص میشود حس مکان علاوه براین که موجب احساس راحتی ازیک محیط میشود ازمفاهیم فرهنگی مورد نظر مردم و روابط اجتماعی و فرهنگی جامعه دریک مکان مشخص حمایت کرده و باعث یاداوری تجارب گذشته و دستیابی به هویت برای افرادمیشود با این وصف دراین مقاله به بحث پیرامون معماری بومی و توسعه پایدار آن باتاکید برحس تعلق مکان خواهیم پرداخت

کلیدواژه ها:

هویت ، معماری بومی ، حس مکان ، فضاهای معماری