بررسی رابطه عوامل آموزشگاهی و انگیزش تحصیلی دانش آموزان دختروپسر مقطع متوسطه شهرستان رباط کریم

این پژوهش از نوع کاربردی و به روش همبستگی اجرا گردیده است و هدف اصلی آن شناسایی، الویت بندی و تبیین نقش عوامل و ویژگی هایآموزشگاهی در ایجاد و پرورش انگیزه تحصیلی دانشآموزان دختر و پسر دور متوسطه شهرستان رباطکریم میباشد. عوامل آموزشگاهی عبارتنداز: تقویت کنندههای مثبت یا منفی؛ جو مدرسه؛ روش تدریس و ارزیابی آموزشی؛ محتوا و ساختار کتب درسی و همچنین تکنولوژی آموزشیکه به عنوان متغیرهای اثرگذار بر انگیزش تحصیلی دانشآموزان مورد مطالعه قرار گرفته است. جامعه آماری مورد مطالعه 420 نفر (220دختر و 200 پسر) دانش آموزان دوره متوسطه به شکل تصادفی انتخاب گردیده اندابزار پژوهش در این مطالعه پرسشنامه هارتر جهت اندازه-گیری انگیزش تحصیلی درونی و بیرونی و همچنین از پرسشنامه محقق ساخت برای اندازهگیری عوامل و ویژگی های آموزشگاهی اثر گذار برانگیزش تحصیلی استفاده شده است. نتایج بر اساس ضریب همبستگی پیرسون محاسبه و حاکی از آن است که میان عوامل آموزشگاهی وانگیزش تحصیلی دانشآموزان رابطهی معناداری وجود دارد. ضریب همبستگی برای متغیر جو آموزشگاه با انگیزش تحصیلی به میزان(0/751) محاسبه که دال بر وجود ضریب همبستگی بالا بوده و در مورد رابطه میان تقویت کننده های مثبت و منفی، این ضریب معادل (0/297) است که حاکی از میزان همبستگی پایین میان دو متغیر است. در خصوص رابطه میان جنسیت دانش آموزان و انگیزش تحصیلی آنان رابطه معناداری وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

انگیزش تحصیلی دانش آموزان ، مقطع متوسطه ، عوامل آموزشگاهی