تأثیر تواتر بازخورد خودکنترلی بر اکتساب و یادگیری یک مهارت پرتابی درکودکان عقب مانده ذهنی

هدف پژوهش حاضر تأثیر تواتر بازخورد خودکنترلی بر اکتساب و یادگیری مهارت پرتابی در کودکان عقب مانده ذهنی بود. مطالعه حاضر ازنوع نیمه تجربی است و به منظور دستیابی به اهداف تحقیق، تعداد 21 نفر از کودکان عقب مانده ذهنی با دامنه سنی 6 - 12 سال از مدارساستثنایی شهر ایذه به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. به منظور همگن کردن آنها یک مرحله پیش آزمون 10کوششی به عمل آمد. و برای بررسی آزمودنیها در مرحله اکتساب، یادداری به طور تصادفی به سه گروه 7 نفری، گروه های بازخوردخودکنترلی (تواتر 25%، 50 % و 75 %) تقسیم شدند. در مرحله اکتساب، آزمودنی ها در 10 بلوک 8 کوششی (مجموعاً 80 کوشش) به تکلیفپرتابی پرداختند. 24 ساعت بعد آزمون یادادری و انتقال که شامل 10 کوشش بود به عمل آمد، با این تفاوت که آزمون انتقال در فاصله 4 متریاجرا کردند (در مقابل فاصله 3 متری درمرحله اکتساب و یادداری). بعد از بررسی نرمال بودن داده ها، به منظور تجزیه و تحلیل داده ها ازآزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج نشان داد که فراوانیهای بازخوردی بالاتر أثر بخشی بیشتری براکتساب، یادداری وانتقال تکلیف پرتابی دارد. علاوه بر این، گروه های خودکنترل که فراوانی بازخوردی بالاتری دریافت می کردند عملکردبهتری را نسبت به شرکت کنندگان گروههای دریافت کننده بازخورد با فراوانی پایین تر در مراحل اکتساب،یادداری وانتقال نشان دادند.بنابراین، به طورکلی توصیه می شود، در یادگیری مهارت به کودکان عقب مانده ذهنی از بازخورد خود کنترلی با تواترهای بالا استفاده شود.

کلیدواژه ها:

بازخورد خودکنترلی ، مهارت پرتابی وعقب مانده ذهنی