کارکردهای هنری گل و گیاه در شعر فارسی فانی

حضور عناصر طبیعت در شعر فارسی از دوره های آغازین بدان تحرک و پویایی بخشیده است. هیچ شاعری را نمی توان یافت که در شعرش از طبیعت و زیبایی آن سخن نرانده باشد، اگرچه نحوه کاربرد آن بنا به ذوق و محیط جغرافیایی شاعران مختلف باشد. بخشی از این عناصر به گل و گیاه مربوط می شود که شاعران نکته سنج با توجه به ظرایف و ویژگی های هر یک از آنها با هنرهای بلاغی تشبیه، تشخیص، ابهام و استعاره تصویرهایی زیبا پرداخته اند. تأمل در دیوان شاعران علاوه بر کمک به شناساندن گل و گیاهان و موارد استفاده هر یک به خواننده امکان می دهد که دید شاعر را نسبت به محیط اطراف او بررسی کرده و حالات روانی او را مورد تفحص قرار دهد در دیوان فانی بیشترین بسامد او به گل و گلشن و گلستان که مشبه به و مستعارمنه حسن و زیبایی و عشق قرار گرفته و کمترین بسامد به گل نیلوفر که به چرخ کبود و جفای آن اشاره می کند، اختصاص دارد.

کلیدواژه ها:

امیرعلیشیر ، فانی ، دیوان ، طبیعت ، گل ، گیاه