بررسی شاخصه های پایداری اجتماعی دربافت تاریخی محله سنگ سیاه شیراز

با شروع انقلاب صنعتی، اختراع اتومبی ل و گسترش شهرها، به تدریج نقش عابر پیاده و فضاهای پیاده محور در شهرها و فضاهای شهری کمرنگ شد و از کیفیت فضاهایی باز شهری و پیاده راهها کاسته شد به طوری که هم انسان پیاده و هم طبیعت از عرضه شهرها طرد شدند وفضاهایی که از نظر اجتماعی فعال بودند و امکان ارتباطات چهره به چهره انسانی را درون اجتماع شهر و محله مهیا می کردند به حداقل خود رسیدند که به دنبال آن کاهش امنیت و ایمنی،و روابط اجتماعی، بی هویتی فضاهای محله ای و عدم حس تعلق و از دست رفتن منظر شهری می توان اشاره کرد از ای ن رو دهه ی 1960 بینش و عمل حرفه ای برنامه ریزان شهری پیشرو در جهت تحدید حرکت سواره و احیای مراکز شهری گسترش یافته است . در همین راستا، پژوهش حاضر به بررسی پایدار ی اجتماعی در محله سنگ سیاه واقع در بافت فرسوده شهر شیراز مبادرت ورزیده است تحلیل آماری(آزمون همبست گی پیرسیون،آزمون تحلیل واریانس) نشان می دهد که بین متغیر وابسته(پایداری اجتماعی) با متغیر مستقل(معیارها)با اطمنان %99 رابطه معنی داری وجود دارد که از بین مولفه های تاثیر گزار بر پایداری اجتماعی به ترتیب، سرزندگی، امنیت و ایمنی اجتماعی،حس تعلق و هویت بر محله تاثیر گذار می باشد و محله سنگ س یاه فاقد پایداری اجتماعی می باشد.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی ، هویت و سرزندگی ، حس تعلق خاطر ، امنیت و ایمنی