بررسی چگونگی طراحی خلاقا نه محیط های یاد گیری کودکان با نگرشی انعطاف پذیر در معماری آن

قدرت تخیل، خلاقیت و بسیاری از توانایی های انسان در دوران کودکی شکل می گیرد. از این رو لازم است تا در مراحل آغازین رشد کودک محیطی جهت پرورش خلاقیت او ایجاد گردد. امروزه از میان موارد متعدد تاثیرگذار در رشد خلاقیت کودکشیوه های آموزش، جنبه های عاطفی- شناختی و نیز مسائل تربیتی مورد بررسی قرار گرفته اند اما به تاثیر کیفیت فضاهای معماری در پرورش خلاقیت کمتر توجه شده است لذا فضاهای کودکان می بایست مناسب و مطلوب برای رشد جسمی، ذهنی و عاطفی و اجتماعی کودکان باشد تا بر روند تقویت خلاقیت آنها نیز تاثیرگذار باشد و میزان ارتباطات را افزایش داده و برکیفیت تعاملات، تاثیر مثبت داشته باشد. مقاله حاضر با تکیه بر ذات جستجوگر و تجربه پذیر جهان کودک و به منظور پاسخگویی به تحولات گسترده روشهای آموزشی، ضرورت بهره گیری از عامل انعطا ف پذیری در محیط های یادگیری را مورد تاکید قرار داده و در این رابطه برخی از راهکارهای انعطا ف پذیر نمودن یک محیط یادگیری، قابلیت ها و مزیت های این عامل ارائه می گردد. روش مورد استفاده در پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد. در نهایت چنین استنتاج می شود که طراحی محیط های یادگیری با حداکثر قابلیت انعطاف پذیری در فضاهای بازی کودک، تنوع در رنگ و مصالح کاربردینوین، فراخوانی طبیعت برای تلطیف محیط و اختصاص محوطه ی باز برای بازی کودکان در کنار آموزش از اهداف اصلی می باشد.

کلیدواژه ها:

محیط یاد گیری ، انعطاف پذیری ، یادگیری کودک ، خلاقیت ، عوامل محیطی