بررسی امکان احیای سکو در فضاهای شهری

حضور مردم در فضاهای شهری لازمه سرزندگی در کالبد شهر است و در این راستا می بایست لوازم این حضور فراهم گردد.فضای ورودی در معماری سنتی صرفاً مدخلی برای عبور نبود. این فضای بینابین،امکاناتی برای حضور و توقف کوتاه مدت داشت که شامل سکوها،سقف و سایبان و ... بود. این امکانات کالبدی مختصر، یک مکان معماری برای یک عملکرد ساده فراهم می کرد : گپ زدن- عادتی کهن و فراگیر-. گپ زدن جزئی از رفتار روزمره عامه مردم بوده و هنوز هم در جامعه حضور دارد. گپ زدن عادتی دیرینه است . در میان اقوام مختلف ملت ایران و در رفتار مردم دور افتاده ترین ابادی ها عادت کهن گپ زن وجود داشته و ردپا آن در میان سایر ملل نیز قابل مشاهده است. گپ زدن رفتاری تعریف شده است و در میان کنش های مختلف اجتماعی، جایگاه مختص به خود را داراست. در نظام اورگانیک ساختار شهر، هر رفتاری مایه ازایی در کالبد معماری و شهری دارد. سکو در مجموعه ورودی خانه-در طول کوچه ها وگذرهای شهری-نمونه ای است از تیلور فرهنگ عامیانه گپ زدن در کالبد شهر : جایی برای گپ زدن امروزه با وجود اینکه این رفتار همچنان در میان اقشار مختلف مردم جامعه ماحضور دارد اما ما به ازای فضایی آن در گذرها و کوچه ها از مجموعه ورودی خانه ها حذف شده اند. محدودکردن مجاری ظهور و بروز رفتاری کهن که عادت و نیاز به آن همچنان وجود دارد می تواند پیامدهای نامطلوب اجتماعی داشته باشد. با حذف این جزئیاتبه ظاهر کم اهمیت از کوچه ها و گذر های امروزی حضور انسان در کوچه های شهر به حداقل رسیده و عبور شادمانه در میان سرزندگی کوچه ها تبدیل به رد شدن سریع عابران بیگانه از هم شده است. لذا احیای سکو در گذرهایی که بررسی های کارشناسی مقدور بداند، لازم وضروریست.