بررسی تطبیقی روش های سنجش سطح توسعه یافتگی اقتصادی در سطح استان (نمونه موردی استان قزوین)

از آثار و پیامد افزایش جمعیت که خود نتیجه پیشرفت بشر بوده، استفاده روز افزون منابع جهت پاسخ به نیازهای متنوع می باشد. تغییر سبک زندگی و افزایش نرخ شهرنشینی باعث ایجاد عدم تعادلدر تخصیص منابع توسعه بویژه در کشورهای در حال توسعه شده است. لذا شناسایی نقاط محروم یکی از دغدغه های برنام هریزان و سیاست گذاران این کشورهاست تا با اتخاذ تصمیمات و برنامه ریزیصحیح روند توسعه ی کشور را بسوی تعادل و بطور کلی توسعه ی پایدار سوق دهند. بررسی و تحلیل شاخص های توسعه یافتگی جهت شناسایی نقاط محروم فعالیت محوری مسئولین مربوطه است که اینامر از طریق بکارگیری مدلهای مختلفی صورت می پذیرد که گاها نتایج این مدل ها با هم تفاوت داشته و لذا با توجه به نوع مدل مورد استفاده نتایج گوناگونی حاصل شده و برنامه ریزی های متفاوتی نیزانجام شده است . هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی مدل های مختلف سنجش توسعه یافتگی در استان قزوین و مقایسه تطبیقی نتایج آنهاست. مدلهای بکاربرده شده شامل تاکسونومی عددی، مکگراناهان، ضریب محرومیت و شاخ صبندی در سه بخش کشاورز ی، صنعت و خدمات می باشند. پس از تلفیق خروجی حاصل از مدل های یاد شده، دو شهرستان بوئین زهرا و قزوین در بالاترین رتبه و شهرستان های البرز و آوج در انتهای رتبه بندی قرار دارند.

کلیدواژه ها:

استان قزوین ، تکنیک سنجش سطح توسعه یافتگی ، تاکسونومی عددی ، مک گراناهان ، ضریب محرومیت ، شاخص بندی