شرح و بسط پروکلوس ازاشارات افلاطون به مسئله شرور و نسبت آنها باعنایت وفاعلیت الهی

هرچندنزدافلاطون نظریه منسجمی درباره مسئله شردیده نمی شود اما دراثار اوپاره هایی هست که برای افلاطونیان بعدی دستمایه ای برای بسط و پرورش چنین نظریه ای شد پروکلوس برجسته ترین فیلسوف مکتب نوافلاطونی متاخر است که نظریه اش به دیدگاه مرجع نوافلاطونیان درباره مسئله شر بدل شد وی درمواجهه ای انتقادی با پیشینیانش می کوشد که شرح و تبیینی وحدت انگار ازاشارات افلاطون به مسئله شر ارایه دهد براساس تبیین وی مراتب عالی هستی خیروفقط علت خیرند شر واقعیتی ضروری است اما تنها به نحونسبی جانبی بالعرض و اویخته به خیرتحقق دارد و تنها درمرتبه باشندگان جزئی یافت میشود هستی بالعرض شر علت وجودبخش ندارد بلکه پیدایی اش به سبب ناهماهنگی افعال نیروهای متعدد موجود مرکب جزئی است اویختگی و امیختگی هستی شر به خیرچنان است که برغم ضدیتش باخیر درتحقق خیرکل مشارکت دارد و ازاین رو باعنایت و فاعلیت مطلق الهی قابل جمع است