ملاحظاتی در انسانشناسی پراگماتیکی کانت

کانت با اطلاق صفت پراگماتیکی بر انسانشناسی خود، موضع انتقادی خودرا نسبت به انسانشناسی سنتی، جغرافیای طبیعی، روانشناسی تجربی، و انسانشناسی فیزیولوژیکی اعلام میدارد. او با این کار، انسان را نه به عنوان ذات، جوهر، شیء، ونفس، بلکه بر اساس سه سطح عمل او(سطح تکنیکی، سطح پراگماتیکی، و سطح اخلاقی) مورد مطالعه قرار میدهد. هدف این مقاله این است که با بررسی ریشه، معنا ومفاد انسانشناسی کانت، به این پرسش پاسخ بدهد که آیا ارتباطی میان انسانشناسی کانت و فلسفه انتقادی او وجود دارد یا نه به نظر میرسد انسانشناسی کانت، بدون اتکاء به یک اصل غایی، نمیتواند کار خود را پیش ببرد. بنابراین، بررسی مطلب فوق، ما را به این نتیجه میرساند که کانت انسانشناسی و فلسفه انتقادی را از طریق حکم تأملی به هم مرتبط میکند

کلیدواژه ها:

انسانشناسی پراگماتیکی ، طبیعت انسان ، استعداد تکنیکی ، استعداد پراگماتیکی ، استعداد اخلاقی ، حکم تأملی