کهن الگوی جنگ بزرگ کی خسرو

یونگ در تحلیل رویا از عناصری نام می برد که وجودشان را با هیچ یک از امور زندگی فردینمی توان توضیح داد و ظاهراً شکل های ابتدایی، ذاتی و موروثی ذهن بشر را تشکیل می دهند. یونگ بهاین عناصر کهن الگو می گوید و آنها را نیرویی بالقوه در روان جمعی انسان ها می داند که با توجه بهانگیزه ها و تحریکات بیرونی واکنش نشان داده و فعالیت خود را آغاز می کنند و در خیالبافی ها، رویاها وآثار هنری خود را نشان می دهند. در میان متون ادبی ایران شاهنام به خاطر ساختار خاص اساطیریکه دارد یکی از بهترین جایگاه ها برای تجلی و بازنمود کهن الگو ای ناخودآگاه جمعی ایرانیان است.یکی از این کهن الگوها داستان جنگ بزرگ کی خسرو است که یا بار پیش از این به صورت اسطورهباران زایی متجلی شده و دوباره با حمله افراسیاب به ایران و رواج خشک سالی و کشته شدن سیاوش وبرهم خوردن نظم کیهانی و شکسته شدن ساختار آسمانی روی زمین دوباره فعال شده و در حماسهملی ایرانیان متجلی می شود، هدف نویسنده مقاله تحلیل این دو داستان به ظاهر متفاوت است ونشان دادن این نکته که این دو داستان دو تجلی جداگانه از کهن الگویی است که در ناخودآگاه جمعیایرانیان ثبت شده است.