نقش الگوهای معماری بومی در معماری معاصر با تأکید بر منطقه سیستان

موضوع معماری بومی از قرن 18 میلادی به صورت جدی مورد توجه علاقه مندان آن قرار گرفته و تاکنون نیزاین علاقه و توجه ادامه داشته است . در طول این زمان دهه 1960 از اهمیتی خاص برخوردار است. در این، دوران مطالعات و تحقیقات معماری بومی با هدف و نگرش جدید صورت گرفت و دنبال شد. تا سال 1960 اکثر مطالعات انجام شده بر روی معماری بومی، بر مبنای علایق شخصی و اهداف فردی معدود علاقه مندانآن انجام میشد. لیکن پس از سال 1960 ، در نتیجه رشد و گسترش معماری مدرن و ظاهر شدن کمبودهای آن و پدیدار گردیدن شک و تردیدهایی نسبت به این نوع معماری، مطالعات مربوط به معماری بومی بادیدگاهی نو و جدید و در سطحی وسیع تر به وسیله محققین معماری مورد توجه قرار گرفت. این نگرش نه تنها در کشورهای غربی بلکه متعاقب آن در کشورهای در حال توسعه و کشورهای اسلامی نیز بروز پیدا کرد .اثرات این موج به کشور ما ایران نیز رسید و پس از انقلاب اسلامی با پدیدار شدن شرایط مساعدتر جامعه، با قوت و قدرت بیشتری پیگیری گردید. مقاله حاضر سعی دارد که به این مساله پرداخته و در این راستا مطالبیرا در مورد الگوهای معماری سیستان که به نظر میرسد با شناخت شیوههای بومی استفاده از باد در منطقه سیستان و مناسب سازی آن برای معماری امروز روستاهای سیستان میتوان کیفیت زندگی و هویت را در روستاهای این منطقه به میزان قابل توجهی افزایش داد، ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

معماری بومی در غرب ، معماری بومی ایران ، سیستان ، هویت ، کیفیت زندگی