تاثیر استفاده ازسطوح مختلف پروتئین تک سلولی آب پنیر بر مصرف خوراک، قابلیت هضم ماده خشک و موادمغذی و فراسنجه شکمبه ای گوسفند نژاد زل

این آزمایش به منظور بررسی اثر پروتئین تک سلولی حاصل از آب پنیر بر مصرف خوراک، قابلیت هضم ماده خشک و موادمغذی و فراسنجه های شکمبه ای گوسفندان پرواری نژاد زل انجام گرفت. بدین منظور از 12 رأس گوسفند نر پرواری با میانگین وزن کیلوگرم 2±35 در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل سه سطح پروتئین تک سلولی (صفر و 10 و 20 درصد در ماده خشک خوراک جایگزین کنجاله جیره) بودند. مدفوع همراه با باقیمانده خوراک گوسفندان جهت اندازه گیری قابلیت هضم ظاهری در روز 50 پروار و به مدت 5 روز جمع آوری شدند. در پایان دوره جهت اندازه گیری نیتروژن آمونیاکی و pH از تمامی دام ها مایع شکمبه گرفته شد. داده های حاصل از آزمایش با استفاده از نرم افزار آماری SAS آنالیز شدند و مقایسه میانگین ها با استفاده از آزمون چند دامنه ای دانکن در سطح احتمال 5 درصد انجام گرفت.نتایج نشان داد که قابلیت هضم ظاهری ماده خشک جیره ها ( به ترتیب 72/92 و 73/94 و 75/55 درصد) افزایش یافته و میزان pH ( به ترتیب 6/53 و 6/14 و 6/46) و غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه ( به ترتیب 20/69 و 51/52 و 48/49) با افزایش سطح پروتئین تک سلولی در جیره کاهش یافتند. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد که استفاده از پروتئین تک سلولی تا سطح 20 درصد در جیره بر قابلیت هضم ظاهری ماده خشک و مواد مغذی اثر مثبت داشته ومیتوان از پروتئین تک سلولی به عنوان یک منبع پروتئینی با ارزش و جایگزین منبع پروتئینی در جیره استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

مصرف خوراک ، قابلیت هضم ، فراسنجه شکمبه ، پروتئین تک سلولی ، گوسفند زل