روانشناسی محیط، میراثی کهن و سرشتی مقدس در معماری شکوهمند ایران

هنر زاده فکر است و معماری هنر نمایاندن اندیشه هاست، اندیشه هایی که از گذشته برجای مانده تا جلوه گر سال ها فرهنگ وتمدن باشد، معماری قلب تپنده تاریخ است در زیر ذره بین تاریخ نویسان، معماری ایرانی تجلی روح آسمانی بر زمین است و نمود تعالی بشری، تبلور احساس و جوشش آدمی است. روانشناسی مکان در معماری گذشته ایران همواره مورد توجه معماران بوده و نمونه ای مناسب جهت الگوبرداری در معماری امروزیست. روانشناسی محیطی رابطه تنگاتنگی با مکان دارد. حس مکان علاوه بر اینکه موجب احساس راحتی از یک محیط می شود، از مفاهیم فرهنگی مورد نظر مردم، روابط اجتماعی و فرهنگی جامعه در یک مکانمشخص حمایت کرده و باعث یادآوری تجارب گذشته و دست یابی به هویت برای افراد می شود . حس مکان ، حسی است که فرد در نتیجه یک اتفاق یا سنت در درون خود می سازد و با حس بازیابی و خواندن دوباره وقایع، نگهداری می شود . در این پژوهش ضمنبهره بردن از اسناد و کتب موجود و همچنین مقالات کارشده در زمینه حس مکان و اصول معماری گذشته ایران، به دنبال بازگوییاهمیت روانشناسی محیطی یک مکان و تأثیر آن بر مخاطب هستیم. در ادامه صحبت ها الگوهایی برای ظرف مکانی یک فضا در معماری، با توجه به بررسی کیفی معماری گذشته ارائه خواهد شد. می توان با تکیه بر اصل مردم واری معماری گذشته، اهمیت آن را در روانشناسی محیط یک امر ضروری قلمداد کرد. ناگفته نماند که عوامل بسیاری چون پیمون و تناسبات، درون گرایی، تزئینات، مذهب، الگو گیری از طبیعت پیرامون در مردم واری نمودن بنا دخیل هستند

کلیدواژه ها:

روانشناسی محیطی ، معماری شکوهمند ، حس مکان ، اصول معماری گذشته ، مردم واری