طرح درس در مکتب سازنده گرایی

نظریههای نسبتاً جدیدی که در روانشناسی و آموزش و پرورش با نام نظریه های سازندگی یاسازنده گرایی مطرح شده اند ریشه در اندیشه های علمی و فلسفی گذشته دارند. سازنده گرایی یک اصطلاحکلی است که به دامنه وسیعی از مسائل جاری وابسته به روانشناسی، فلسفه و آموزش مربوط می شود و بهگونه های مختلفی تعریف شده است اما همه ی آنها بر نقش فعال یادگیرنده در درک و فهم و ساختن دانشتوسط دانش آموزان تأکید کرده اند و یک رویکرد یادگیری است که بر فعال بودن یادگیرنده در ساختن دانشو فهم تأکید می کند. در هر رویکرد عملکرد تحصیلی دانش آموزان تحت تأثیر عوامل مختلفی است که اگراین عوامل و چگونگی تأثیر آنها در عملکرد تحصیلی دانش آموزان مورد شناسایی قرار گیرد. به خوبیمی توان به اهداف نظام تعلیم و تربیت دست یافت. یکی از این عوامل طرح درس و برنامه ریزی درسی است.در این مقاله با توجه به نظریات و دیدگاه های مختلف افراد، کاربردهای مهم این نظریه مورد مطالعه و بررسیقرار گرفت و براساس این کاربردها و نظریات مشخص شد که جایگاه طرح درس در این مکتب چگونه است.هدف از انجام این پژوهش بررسی و مطالعه یک طرح درس مفید و کارآمد در رویکرد سازندهگرایی است.روش انجام این پژوهش روش تحلیلی- توصیفی است، منابع مورد استفاده در آن نتایج تحقیقات و نظریات کمی و کیفی است که در زمینه موضوع مورد تحقیق صورت گرفته است. روش گردآوری اطلاعات روشاسنادی- کتابخانه ای و ابزار گردآوری داده ها، فیش برداری است. با توجه به نظریات و ویژگی های این مکتب نتیجه ی این پژوهش نشان داد که طرح درس در مکتب سازنده گرایی نقش بسزایی دارد یعنی، با توجه به اینکه در این مکتب دانش آموز خود سازنده ی دانش است، اگر طرح درس تنها به وسیله ی مهم تهیه شودنمی تواند نقش مفید و کارآمدی داشته باشد اما اگر برنامه ریزی و طراحی درسی توسط خود دانش آموزان وبا همکاری و هم فکری یکدیگر و هم چنین تحت نظارت و راهنمایی های معلم صورت بگیرد این طرحدرس می تواند دانش آموزان را در پیشبرد اهداف آموزشی و فرایند یاددهی- یادگیری نقش مؤثر و مفیدی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

طرح درس ، سازنده گرایی