الهام و برداشت از مفاهیم بنیادی و نظام فضایی معماری ایران

این مقاله سعی دارد وجهی ازمعماران ایرانی را فراسوی علوم محض بازخوانی کند درشکل گیری معماری ایران نظر جهان بینی و تفکر ارتباط بسیارنزدیک با فضا داشته است این امر ممکن است درمرحله اول جستجوگر حل مسائل جوی و اقلیمی بوده باشد ولی درمراحل تکمییلی ذهنیتی مشهود است که درآ« کلیه تحولات عقلانی و تخیلات معنوی نفوذ کرده اند همان گونه که پیوند نگاه به دنیا و زندگی درجوشش مکان ها و فضاها درتمامی ساختمان های معماری سنتی به چشم می خورد دراین تحلیل ویژگیهایی قابل استخراج است که تقریبا خاص این مملکت است و طبیعتا ازآنجا که بستر ارزش اصلی آن اسلام بوده است این ویژگیهای کالبدی و فضای معماری دردیگر کشورهای اسلامی نیز قابل مشاهده است درضمن کاملا روشن است که معماری همیشه اینه انسان و ارزوهایش بوده است و درشکل گیری معماریهای جهان بدون شک ارزشهای فناناپذیر و جاویدان حضور دارند که فصل مشترک آن موجودیت انسان درزمین و جهان بینی ا وست درمطالعه معماری ایرانی و استخراج مفاهیم مبانی و ویژگیهای آن کاملا روشن است که اساس وشالوده اصلی آن درفلسفه وجودی این سرزمین بوده است درنتیجه مطالعه آن بدون عمیق شدن درمسائل اجتماعی فرهنگی دینی و ادبی ناممکن است وروش تطبیقی رفت وبرگشتی بین قالب صورت و فلسفه اجتناب ناپذیر می باشد درایران نگرش عاطفی هنگامی حاصل میشود که تعادل و پیوندهای محیطی و معنوی انسان با استحکام و تعادلی مطلوب برپاشده باشد

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، جهان بینی ، نظام فضایی ، تخیلات معنوی ، درون گرایی