بررسی حوزه یادگیری زبان های خارجی درسند برنامه درسی ملی:ظرفیتها ، استلزامات ومحدودیتها

آموزش زبان های خارجی در کشور ما چه در سطح آموزش رسمی وچه در سطح آموزشهای غیر رسمی وآموزشگاهی همواره از بی برنامگی وعدم وجود اسناد کلان وفرادستی رنج برده است این موضوع عمدتا در فقدان برنامه درسی ملی ریشه داشته ونبود چنین نقشه راهی سبب گردیده بود تا تدوین اسناد میانی از جمله برنامه درسی آموزشی زبان های خارجی توسط وزارت آموزش وپرورش نیز به تعویق بیفتد با تصویب سند برنامه درسی ملی در اسفند 1390 یکی از حوزه های یازده گانه یادگیری به زبان های خارجی اختصاصی یافته است در مقاله حاضر می کوشیم به معرفی ونقد این حوزه یادگیری در سند برنامه درسی ملی ونقاط قوت وضعف آن بپردازیم .آموزش رسمی زبان انگلیسی در مدارس ایران از سال تحصیلی 1317-1318 آغاز ومجموعه شش جلدی کتاب های زبان انگلیسی برای تدریس در مقطع شش ساله دبیرستان توسط گروهی از مولفان ایرانی وغیر ایرانی تدوین منتشر گردید این مجموعه از روش آموزش مستقیم وآموزش خواندن محور با تنوع وسیعی از موضوعات در هر کتاب تبعیت می کرد وتا سال 1343 که با مجموعه موسوم به کتاب های سطح بندی شده جای گزین شد تدریس می گردید .

کلیدواژه ها:

برنامه درسی ملی ، آموزش زبان های خارجی ، بسته آموزشی ، رویکرد ارتباطی