بررسی وتبیین شاخص های توسعه پایدار در محلات پراکنده روی شهری (نمونه موردی: شادآباد تهران)

گسترش ناموزون شهرها به شیوه پراکنده رویی، موضوعی است که از دیرباز دانش پژوهان علاقه مند به مسائل شهری را به چالش کشانده است. بررسی روند تاریخی توسعه شهرهای جهان نیز بیانگر گسترش الگوی توسعه پراکنده و ناموزون شهر در کشورهای مختلف جهان است. این پدیده که از ابتدای قرن بیستم آغاز شد، پس از جنگ جهانی دوم در بسیاری از شهرهای جهان تسریع یافته و در دهه های اخیر در اغلب شهرها مسئله ساز و مشکل آفرین شده است. مهمترین و اصلی ترین نقدها را بر رشد افقی وپراکنده شهر، نظریه توسعه پایداری شهری وارد آورده است که از سه منظر زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی این شیوه شیهرسازی را نقد کرده است. هدف این پژوهش ارزیابی و اولویت بندی عوامل ناپایداری در بافت پراکنده روی شهر محله شادآباد تهران می باشد. بدین منظور پرسشنامه ای بر اساس روش دلفی تدوین شد و از تعداد 25 نفر از کارشناسان و مسئولان شهری که بر اساس روش گلوله برقی این حجم نمونه بدست آمد، مورد پرسش قرار گرفت. تحلیل داده ها بر اساس آزمون فریدمن انجام شد و نتایج حاصل نشان می دهد بعد اجتماعی اصلی ترین عامل ناپایداری در محله شادآباد می باشد. پس از آن بعد زیست محیطی و سپس بعد اقتصادی، عوامل ناپایداری در محله می باشند.

کلیدواژه ها:

پراکنده رویی ، توسعه پایدار ، محله شادآباد ، آزمون فریدمن