بررسی پتانسیل های سیستم سطوح آبگیر ساختمان ها در مناطق مسکونی در کاهش آبگرفتگی و سیلاب شهری (منطقه مورد مطالعه: تهران)

توسعه شهری و افزایش ساخت و سازها موجب تغییر پوشش سطحی شهرها شده و سطوح غیرقابل نفوذ، پشت بام ساختمان ها، سطوح خیابان ها و ... سبب می شوند که بخش بیشتری از بارندگی به رواناب سطحی تبدیل شوند. این امر باعث افزایش رواناب در شهرها شده که خود عاملی بر تشدید سیلاب و آبگرفتگی در شهرها می باشد که در هنگام وقوع بارندگی های شدید می تواند مخرب و ویران کننده باشند. در این تحقیق به بررسی پتانسیل های سیستم سطوح آبگیر باران در مناطق مسکونی در کنترل و کاهش آب های سطحی و سیلاب با مدل سازی سیستم استحصال آب باران از سطح پشت بام ساختمان های مسکونی بر اساس سناریوسازی های منبق بر مناطق مسکونی شهر تهران پرداخته شده است. با توجه به نتایج این تحقیق می توان بیان داشت اگر حجم مخازن و نیاز آبی روزانه ساکنان بر اساس شرایط فیزیکی ساختمان و شرایط هیدرولوژیکی منطقه محاسبه شوند، ذخیره سازی آب باران در مخازن به حداکثر رسیده و در شرایط مطلوب حداکثر 100% و برای شرایط نامطلوب حداقل 20% و به طور متوسط 60%، کاهش آب های سطحی ناشی از سطح پشت بام های مناطق مسکونی را خواهیم داشت که این استحصال و ذخیره سازی آب باران باعث کاهش و کنترل آبگرفتگی و سیلاب در مناطق شهری خواهد شد.

کلیدواژه ها:

سیستم سطوح آبگیر ، استحصال آب باران ، شرایط هیدرولوژیکی ، آبگرفتگی و سیلاب شهری