ارزیابی توانایی شکلدهی وفقی پرتو در آنتنهای الکترونیکی تابشکننده غیر فعال با استفاده از الگوریتم تبرید تدریجی

آرایه غیر فعال با چرخش الکترونیکی پرتو (ESPAR) گونه ای از آنتن های آرایه ای هستند که به علت سادگی در ساخت، سبکی و نیز ارزان بودن بسیار موردتوجه اند. اما تا سال ها این مزایا تحت الشعاع یافتن الگوریتم مناسبی برای همگرایی پرتو در این آنتن ها بود. این دشواری ناشی از عدم دسترسی به جزء جدانشدنی بیشتر الگوریتم های شکل دهی پرتو یعنی ماتریس کوواریانس می بود. تا اینکه روش های ریاضی گرادیان-پایه همچون الگوریتم پایین ترین دره و روش سادک راه گشای ورود این آنتن ها به صنعت شدند. اما این روش ها که زیرمجموعه روش های دقیق در بهینه سازی به شمار می آیند ما را با دشواری یافتن گرادیان رو به رو می کنند. برای فرار از این دشواری روش های غیردقیق نیز به کمک ما آمده اند. الگوریتم تبرید تدریجی یکی از روش های غیردقیق فرا ابتکاری است که ما در این مقاله از آن برای همگرا کردن پرتو در ESPAR بهره گرفته ایم و به برسی مزایا و معایب آن می پردازیم. این روش که پیش از این در یافتن پاسخ این مسئله به کار نرفته است به دلیل آزادی بیشتر در انتخاب جواب های تصادفی کمتر در دام جواب های بهینه محلی می افتد و انتظار پاسخی دقیق تر اما با تکرار بیش تر از آن داریم

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، ESPAR ، شکل دهی پرتو ، الگوریتم تبرید تدریجی ، آنتن غیرفعال