بررسی جایگاه و ویژگیهای مراکز فرهنگی با ساختارهای جدید و چند عملکردی درارتقای فضاهای عمومی اجتماعی و توسعه هماهنگ شهری

گسترش شهرنشینی و افزایش جمعیت مهاجر شهرنشین، منجر به گوناگونی اجتماعی و فرهنگی، حضور و فعالیت اقشارگوناگون جامعه در شهرها و کلانشهرها گشته، مساله توسعه اجتماعی را به عنوان یکی از مهمترین اهداف توسعه محلی و شهری مطرح نموده است. فضاهای شهری به عرصه تداخلات و تعاملات اجتماعی بدل شده است و نقش بناها و فضاهای عمومی و اجتماع پذیر به عنوان بستری برای کنترل و توسعه این تعاملات و پایداری جریانات زندگی همگانی و فعالیتهای اجتماعی شهروندان، بسیار پراهمیت جلوه می نماید. یکی از راهکارهای ارتقای کیفیت فضاهای عمومی، نهادهای فرهنگی- عمومی هستند که با ارائه ساختارهای جدید و چند عملکردی علاوه بر پاسخگویی به ابعاد مختلف و متنوع اجتماعی و فرهنگی به تحریک اقتصادی و توسعه محیطی محله و شهر می پردازند و به طور کلی موجبات توسعه هماهنگ و تجدید حیات شهری را فراهم می سازند. این نوشتار سعی دارد نشان دهد که چگونه یک پتانسیل فرهنگی با تغییر کاراکتر یک مکان و نگاهی انسانگرا می تواند به محدودیت های حاصل از نمونه های اولیه مراکز فرهنگی پاسخ دهد و بستر زمین را به شکل مقاصد اجتماعی پویا و مردمی و عرصه های عمومی زندگی اختلاطی، محیطی، فرهنگی و تجاری ارائه نماید. برای این منظور در این مقاله با ترکیبی از روشهای میدانی، تحلیلی و توصیفی ابتدا به بررسی تعاریف و دیدگاه های محققان حوزه اجتماعی و شهری پرداخته شده است و سپس با تطبیق نظریات با نمونه های موردی مراکز فرهنگی چند منظوره، شاخص های اجتماعی- فرهنگی و راهبردهای طراحی مراکز فرهنگی با هدف دستیابی به توسعه پایدار هماهنگ ارایه می گردد.

کلیدواژه ها:

طراحی مراکز فرهنگی ، ساختارهای چند عملکردی ، ارتقاء فضاهای عمومی ، توسعه هماهنگ