بررسی پدیدار شناختی مفهوم فضا در معماری و شعر

فضا را باید ماهیتی غیر مادی دانست که شناخت آن وابسته به ادراک و حواس مختلف انسانی است. بهترین شناخت نسبت به فضا هنگامی رخ می دهد که انسان با استفاده از تمامی حواس خود درگیر تجربه و شناخت آن گردد . هرگاه انسان با تمام ظرفیت ادراکی خود فضا را تجربه نماید و خود فضا نیز فراتر از یک محیط ظرفیت برقراری این ارتباط را با حواس مختلف انسانی داشته باشد ،آن محیط در ذهن انسان دارای مشخصه یی می گردد که از آن با عنوان مکان یاد میکنیم. بنا به این تعریف می توان مقایسهای میان فضای معماری که در قالب کالبدی سه بعدی شکل میگیرد و فضای شاعرانه که در قالب کلمات ظهور پیدا میکنند، انجام داد. رویکرد پدیدار شناسی با مطرح کردن مفاهیمی مانند مکان ، کرانه و خصلت یاری رسان ما در مقایسه ی نزدیکی های میان این دو هنر است. پدیدار شناسی فضا مرز های میان آنچه انسان با قدم برداشتن در بنا و خواندن کلمات در شعر در میابد را تا حدودی غیر قابل تفکیک می نماید . و نشان دهنده آن است که ماهیت فضا در هر دو هنر ثابت بوده و فقط در کالبد هایی متفاوت ظهور پیدا می کند. اما آنچه در شعر حلول فضا را در قالب کلمات تحقق بیشتری می بخشد صنایعی مانند ایماژ و حس آمیزی می باشد. این مقاله بر آن است تا با استفاده ازمباحثی که مطرح شد و با نگاهی پدیدار شناسانه مقایسهای هرچند کوتاه میان مفهوم فضا در معماری و شعر انجام دهد

کلیدواژه ها:

معماری ، شعر ، پدیدار شناسی ، فضا ، تصویر سازی