بررسی عوامل موثر بر میزان رضایت کودکان بی سرپرست از محل سکونت با رویکرد مشارکتی (نمونه موردی: پرورشگاه مژدهی رشت)

رضایت از محل سکونت، از عوامل بسیار مهم در رضایت فرد از زندگی خویش است و معادل حس رضایتی است که فرد از مسکن فعلی خود تجربه می کند. در پژوهش های حوزه معماری مفهوم رضایت به عنوان معیاری همراه با خصوصیات عاطفی که نیازهای ساکنان را برآورده می سازد تعریف می شود. عدم رضایت کاربران به ویژه کودکان بی سرپرست که از اقشار آسیب پذیر جامعه می باشند، از محیط مسکونی می تواند صدمه های فیزیولوژیکی و روانی را برای آنان در پی داشته باشد. هدف این پژوهش که از نوع پیمایشی_کمی است، بررسی عوامل موثر بر میزان رضایت این کودکان در مرحله شناختی عملکردهای عینی، از محل سکونت در جهت رفع نیاز های روانشناختی می باشد که از طریق روش کنتر همراه با رویکرد مشارکتی انجام گرفت. از این رو با بررسی نمونه موردی (پرورشگاه مژدهی رشت) عوامل دخیل در میزان رضایت کودکان شناسایی و راهکارهایی جهت رفع نارضایتی آنان مطرح می گردد. برای آزمون فرضیات مطالعات میدانی روی کودکان 11- 7 سال پسر، شکل گرفت و نتایج آن استخراج و تجزیه و تحلیل گردید. تعداد نمونه 90 نفر در نظر گرفته شد و از نوع نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده می باشد. ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شده0.817 ) برای پرسشنامه که از سوالات بسته و طیفی (لیکرت) ، به همراه سوالات باز می باشد، نشان از پایایی سوالات ) طراحی شده دارد. نتایج حاصل نشان می دهد که ابعاد فضایی بیش از سایر ابعاد در روش کنتر بر روی میزان رضایتمندی کودکان از فضا تاثیر گذار می باشد

کلیدواژه ها:

رضایت ، کودک ، عملکرد عینی ، روانشناسی ، بی سرپرست