پایداری درمعماری گذشته، حال، آینده

معماری پایدار ، مفهومی است که در راستای استفاده بهینه از امکانات و مصالح و فناوری های ساختمانی و در جهت بهینه سازی مصرف انرژی و مواد ساختمانی و کاهش هزینه های اجرایی ساختمان و ارتقای کیفی آن بکار رفته است. با توجه به بررسی معماری گذشته، معماری معاصر و پیشرفت تکنولوژی و راهکارهایی که در زمینه معماری و پاسخ دهی به شرایط حاکم در زمانهای مختلف در حیطه معماری دیده می شود، نگارنده در این تحقیق شکل گیری معماری پایدار را در قالب سه نسل معرفی می کند. که هیچگونه تفاوتی در ایفای نقش خود ندارند و تنها تفاوت آنها در بکارگیری امکانات و نحوه پاسخگویی به شرایط می باشد. معماری سنتی ایرانی به عنوان نسل اول پاسخی معمارانه و در خور طبیعت و اقلیم داده و در همه دوره ها ایجاد آسایش برای فرد در فضا و حفظ آن را مد نظر قرار داده است و مصالح و راهکارهای سنتی تا حدودی پاسخگویی مسائل محیطی و اقلیمی بوده اند ولی در معماری پایدار عصر حاضر به عنوان نسل دوم با حضور تکنولوژی درهمه زمینه ها راهکارهای دیگری نیز مورد توجه و استفاده قرار گرفته است. در آینده ای نه چندان دور با رشد سریع تکنولوژی نسل سوم معماری آشکار می شود و در واقع این دوره حضور فناوری های جدیدی همچون نانو فناوری، در معماری و ساخت و ساز، معماران و طراحان را در رسیدن به معماری پایدار و اهداف آن یاری می رساند. ساختمان های آینده باید بتوانند با بکارگیری فناوری های نوین و ایجاد محیطی سالمتر، میزان بازدهی را بالاتر برده، امنیت را افزایش داده و از هدر رفتن انرژی جلوگیری نمایند. این تحقیق با تکیه بر روش توصیفی و مطالعه کتابخانه ای انجام گرفته است.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، مصرف انرژی ، فناوری نانو ، ساختمانهای آینده ، فناوری های نو