تأمل نسبی بر مفهوم طبیعت با ایجاد فضای گردشگری نو در مازندران با رویکرد گردشگری

صنعت گردشگری به عنوان متنوع ترین صنعت دنیا، دارای زیرمجموعه هایی است ،یکی از جلوه های معماری ایران، کاروانسراها است که در ادوار مختلف تاریخی ساخته شد. پررونق ترین دوره ساخت و مرمت کاروانسراها متعلق به عصر صفوی است . ایران عصر صفوی حلقه ارتباطی مهمی در ترددهای بین المللی بود. مسافران زیادی از نقاط مختلف به ایران می آمدند . بعضی نمایندگان سیاسی و برخی بازرگانانی بودند که به دلایل گوناگون از کشورهای مختلف به ایران سفر می کردند . لذا ساخت کاروانسراها که همچون مهمانخانه برای مسافران داخلی و خارجی بود در عصر صفوی امری ضروری به نظر می رسید . چنانکه سلاطین این دودمان این امر مهم را دریافته و دست به ساخت کاروانسراها زدند. در این عهد به ویژه در زمان شاه عباس اول به موازات ساخت و تعمیر راه ها و جاده ها به امر ساخت و ساز کاروانسراها نیز پرداخته شد.این بناهای انسانی در سراسر کره خاکی در ادوار مختلف ساخته شده اند که گاه در هر منطقه با سبک و سیاق خاص آن منطقه برپا گردیدند و گاه با سبک و سیاق خاص حکومت غالب. امروزه توسعه گردشگری یکی از اهداف کشورها برای ورود ارز به شمار می آید. با توجه به مشکلات اقتصادی موجود نظیر بیکاری،بهره وری پایین در بخش کشاورزی و بهره برداری بیش از حد از منابع طبیعی،توجه به بدیل های دیگر اقتصادی مانند گردشگری ضروری به نظر میرسد.گردشگری فرهنگی و اکوتوریسم رویکرد جدیدی در توسعه اقتصادی است که می تواند علاوه بر بهبود و رشد اقتصادی، امکان حفاظت از محیط و حمایت از فرهنگ بومی و تقویت آداب و رسوم اجتماعی آن منطقه را فراهم کند. شناسایی و معرفی آثار باستانی بر بستر طبیعت و همچنین بهره گیری از معماری کاروانسراها برای ایجاد فضای جدید جهت عرضه سوغات محلی،صنایع دستی و اسکان های موقت یا کوتاه مدت از عوامل توسعه گردشگری، جذب توریسم و رشد اقتصادی منطقه می باشد. در این پژوهش سعی شده با معرفی یکی از آثارباستانی در دل طبیعت به عنوان مقصد گردشگری نو در استان مازندران، به مطالعه و بررسی آن که خود بی تاثیر در جذب توریسم نخواهد بود پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، اکوتوریسم ، مازندران ، کاروانسرا ، معماری